Kalmte [Sita & Sage]

Met haar ogen in spleetjes bekeek ze de omgeving. Haar ijzige blik werd door niemand opgevangen, want het was stil, opvallend stil. Terwijl ze haar ogen even lichtjes dichtkneep deed ze een paar stappen van de grote deur vandaan. Haar zachte donzige pootjes kwamen neer op de nog vochtige grond van de nacht. Dat was dan ook de rede waardoor ze naar een paar stappen al doorweekt waren. Nog een keer achterom kijkend trippelde ze naar de grote boom. Sita, niet iemand van het allergrootste formaat, gooide haar hoofd tegen haar nek, proberend de top van de grote boom ergens tussen alle bladeren te kunnen vinden. Maar, net zoals wel vaker, altijd eigenlijk, was deze van vlak voor de stam niet te zien. Even twijfelde de kleine wolvin, maar besloot toen toch maar de eerste sprong naar een van de laagste takken te wagen. Met haar achterpoten zette ze af, waarna ze met een soepele sprong, wankelend op de tak belande. En zo ging ze door, tot ze ruim twee meter boven de grond op een smalle tak stil bleef staan. Haar tong hing half uit haar mond terwijl ze zachtjes hijgde. Ze had een goede conditie, maar dit was zelfs voor haar erg zwaar. Net toen ze het zich gemakkelijk maken wou zag ze een beer aankomen lopen, helaas in richting van de boom. Hij staarde omhoog, naar de kleine straaltjes zonlicht, waarvan er naast de boom zoveel waren, maar hier slechts een paar eigenwijze streepjes licht die door het dichte bladerdak schenen. Hij dommelde in, maar niet voor lang, want zijn rust werd verstoord door geschuifel in het bladerdek, Sita had zich bewogen. 'Wie daar?' riep hij kalmpjes. Licht geschrokken zette de wolvin een stap naar achter. Lichtjes met haar hoofd schuddend bleef ze even staan. Terwijl ze de weg naar beneden waagde klonk er een zacht gegrom van diep uit haar keel. Waar bemoeide die beer zich mee?

De nieuwe, witte wolf ging zitten. 'Hallo, hoe gaat het ermee?' vroeg hij aan niet per se iemand in het bijzonder. Licht geschrokken richtte Sita haar blik op de plek waar het geluid vandaan was gekomen. Met haar ogen vond ze de nieuwkomer, een witte mede wolf. Maar wat maakte het uit dat hij misschien ook een wolf was? Hij was niet van haar groep. 'Ik ben nog een beetje verrast door het ene moment alleen te zijn, en het volgende moment opeens twee wolven om me heen te hebben,' antwoordde de beer rustig. Hij keek naar Sita, die haar ogen tot spleetjes kneep, waarna hij  zijn blik op de andere wolf richtte.  'Ik ken jou wel, ben jij niet van Artful?' vroeg hij vriendelijk aan de witte wolf, wiens bakkebaarden wapperden in de wind. Artful dus. Sita zelf was niet zo bekend met andere groepen, ze hield zich het liefst alleen maar bezig met haar eigen groep. Diep in haar geheugen gravend op zoek naar de namen van deze knuffels waagde ze de laatste sprong naar de grond. Soepel belande ze met haar voorpoten op het groene gras, waarna de rest van haar kleine lijfje volgde. Bo.. Ja dat was het, dat was de naam van die beer. Een tikkeltje bedenkelijk keek ze op, waarna ze zich op de twee knuffels voor zich richtte, langzaam opende ze haar mond. 'Eerst goed, tot jullie hier verschenen,' Het klonk bot, wat dus wel bij de betekenis van de woorden pasten. Na de woorden volgde zich een klein knikje. Ze had de waarheid gesproken, ze moest niks van die twee hebben.